Girişimcinin masasında hava hep dardır. Bir yanda ürün–pazar uyumunu kanıtlamak için zamana ihtiyacı vardır, diğer yanda yatırımcının takviminden düşen saniyeler. Türkiye’de bugüne kadar SAFE ve Convertible Debt yatırımlarında 12 ay içinde sermayeye ekleme zorunluluğu, kurucular için oksijen maskesinin hortumunu bükmekten farksızdı. Daha nefes almadan hisse vermek, daha müşteriye ulaşmadan ortaklığı paylaşmak, daha değer yaratmadan ucuz hisse dağıtmak zorunluluğu.

Türkiye’de startup’ların önemli bir kısmı, nakit akışını güçlendirmek için devlet desteklerine başvuruyor. TÜBİTAK, KOSGEB, Sanayi ve Teknoloji Bakanlığı hibeleri ya da vergi iadeleri cazip bir can simidi gibi görünüyor. Ancak raporlama yükümlülüklerinin ihmal edilmesi, yanlış beyan ya da usulsüzlük şüphesi bir anda bu can simidini taş ağırlığında bir batırma aracına dönüştürebiliyor. Startup dünyasında “bedava para” diye görülen teşvikler, aslında ağır yükümlülükler taşıyor

Bir startup’ı öldürmenin en “sessiz” yollarından biri, kurucuları kendi kurdukları şirkete mahkûm etmektir. Lock-in anlaşmaları kâğıt üzerinde şirketi korumak için tasarlanır; ancak yanlış kurgulandığında, kurucular için zincire vurulmuş bir esaret, yatırımcı için ise sürüklenen bir enkazdan farksız hale gelir. Ölüm Nedeni: Kurucuların hapsolması veya kritik kurucunun erken ayrılması.